اولین معاهدات مرزی بین ایران و همسایگانش که اسنادی از آن به جای مانده، در عصر صفویه و با امپراتوری عثمانی به امضا رسیده است. این معاهدات ابتدا به صورت مبادله ی نامه هایی کلی، حاکی از پذیرش صلح به جای جمگ بین سران دو طرف بود. بعدا اسنادی با عنوان « سنورنامه» یا « سنورنامچه» ممهور بزرگان به همراه نامه های سلاطین مبادله می شد. در نیمه ی دوم دوره ی صفویه ظاهرا با هدف تحکیم اعتبار این اسناد، جرئیات سنورنامه ها درون نامه ی سران دو طرف قرار گرفت. سنورنامه ها شامل مشخصات جغرافیایی نظیر نام شهرها،روستاها، کوه ها، دره ها و مناطقی بود که خط مرزی از آنها عبور می کرد. در برخی موارد نام طوایف ساکن در نواحی سرحد و تابعیت آنها به هر طرف و نیز استحکاماتی که باید در مرزها ویران بماند هم ذکر می شد.
پژوهشهای تاریخی،دوره3،ش2،1390،ش پیاپی4