عصر صفوی نقطهء آغاز گسترش روابط سیاسی ایران با کشورهای اروپایی، به‌ویژه لهستان بود.دو عامل تهدید عثمانی و تجارت،در گسترش روابط سیاسی ایران‌ با لهستان در سدهء هفدهم میلادی نقش مؤثر داشته است.با آغاز این سده،تهدید امپراتوری عثمانی نسبت به همسایگانش،به‌ویژه لهستان و ایران افزایش یافت.این‌ نقطهء اشتراک میان ایران و لهستان سبب گسترش روابط سیاسی و کوشش برای‌ تأسیس اتحادیه‌ای سیاسی-نظامی علیه عثمانی در عهد شاه عباس اول شد. با انعقاد معاهده‌های صلح لهستان-عثمانی و ایران-عثمانی در سال‌های 1040 و 1409 ق روابط میان ایران و لهستان کاهش یافت.با آغاز سلطنت شاه سلیمان و افزایش تهاجم عثمانی به لهستان بار دیگر لهستانی‌ها بیش از ده هیئت سیاسی را به‌ ایران فرستادند تا معاهده‌های سیاسی-نظامی منعقد کنند. هدف این نوشتار،بررسی روابط ایران و لهستان در سدهء هفدهم میلادی است. این روابط در پایان این سده کاهش یافت که علل آن را می‌توان در هماهنگ نبودن‌ ایران و لهستان در جنگ و صلح با عثمانی و امضای معاهدهء صلح ژهاب میان ایران و عثمانی جست‌وجو کرد
Noormags.ir.